Η ενετική οικονομική διείσδυση και το σχίσμα των Εκκλησιών - Άσκηση συμπλήρωσης κενών

Η περίοδος της κρίσης του Βυζαντίου (1025 - 1453): Η ενετική οικονομική διείσδυση και το σχίσμα των Εκκλησιών

Η ενετική οικονομική διείσδυση και το σχίσμα των Εκκλησιών

Άσκηση συμπλήρωσης κενών

Συμπληρώστε τα κενά με τη σωστή λέξη ή χρονολογία

Για να αποκρούσει τους της Ιταλίας που είχαν αποβιβαστεί στα παράλια της Ηπείρου και ήταν έτοιμοι να βαδίσουν κατά της βυζαντινής πρωτεύουσας, ο Αλέξιος Α' ζήτησε τη συνδρομή των . Με τη βοήθεια του πανίσχυρου βενετικού στόλου, το Βυζάντιο κατανίκησε τους . Για να ανταμείψει τους συμμάχους του, ο Αλέξιος A' τους έδωσε, με το χρυσόβουλο (δηλ. επίσημη έγγραφη συμφωνία, υπογεγραμμένη από τον αυτοκράτορα και σφραγισμένη με τη χρυσή του βούλα) του (χρονολογία) ,τα ακόλουθα προνόμια:
v Παραχώρησε τίτλους και χρηματικές χορηγίες στους και άρχοντες της .
v Παραχώρησε στους εμπόρους της σκάλες (δηλ. αποβάθρες) και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της .
v Επέτρεψε στους να εμπορεύονται ελεύθερα και χωρίς να πληρώνουν δασμούς σε όλα τα σημαντικά βυζαντινά .
Με τη διμερή αυτή συνθήκη το Βυζάντιο παραιτήθηκε εκούσια από τα , ναυτιλιακά και δικαιώματά του, τα οποία τώρα δόθηκαν στους ως προνόμια. Έτσι οι διείσδυσαν οικονομικά και ίδρυσαν μια πανίσχυρη αποικιακή αυτοκρατορία στην Ανατολή, ενώ το Βυζάντιο έχασε το ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ και Δυτικής Ευρώπης και την κυρίαρχη θέση του στο εμπόριο της .
Οι αυτοκράτορες επιχείρησαν αργότερα να αντιδράσουν δημεύοντας τις περιουσίες ή υποκινώντας βιαιότητες του πληθυσμού της πρωτεύουσας εναντίον τους ή παραχωρώντας και στις άλλες ιταλικές ναυτικές πόλεις (Πίζα και Γένουα). Το τελευταίο μέτρο εφαρμόστηκε κυρίως από τον , ο οποίος πέτυχε να διχάσει τους αντιπάλους του και να παρέμβει στρατιωτικά στην Ιταλία, επαναφέροντας στη ζωή τη φιλόδοξη πολιτική του .
Στα χρόνια του η παλιά αντιπαράθεση Ανατολής -Δύσης, που αφορούσε ουσιαστικά το ζήτημα της κυριαρχίας επί της χριστιανικής οικουμένης, οδηγήθηκε στη ρήξη. Οι σχέσεις μεταξύ των πατριαρχείων και , με το οποίο συμπαρατάχτηκαν τα πατριαρχεία Αντιοχείας, και Αλεξανδρείας, διακόπηκαν πλήρως. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό ως των δύο Εκκλησιών και έγινε υπό τις ακόλουθες συνθήκες:
Παπική πρεσβεία με αρχηγό τον καρδινάλιο επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, για να συζητήσει με τον πατριάρχη την επίλυση των λειτουργικών και δογματικών διαφορών που υπήρχαν ανάμεσα στα δύο πατριαρχεία. Οι διαφορές δεν ήταν , αλλά η αλαζονεία των διαπραγματευτών οδήγησε σε οριστική ρήξη μεταξύ των δύο πατριαρχείων, τα οποία στο εξής αντιπροσωπεύουν δύο χωριστές χριστιανικές εκκλησίες (την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία). Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μεγάλη αντιπαλότητα και μίσος μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Οι σύγχρονοι δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία των γεγονότων που ωστόσο έμελλαν να έχουν ανυπολόγιστες επιπτώσεις στις τύχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.