Η εδραίωση του δικομματισμού - Άσκηση συμπλήρωσης κενών

Δικομματισμός κι εκσυγχρονισμός (1880-1909): Η εδραίωση του δικομματισμού

ΠΡΟΣΟΧΗ

Οι ασκήσεις συμπλήρωσης κενών υπάρχουν απλά για να τεστάρετε το διάβασμά σας και να εντοπίσετε σημεία στα οποία ενδεχομένως θα πρέπει να δώσετε μεγαλύτερη βαρύτητα.

Γράφουμε μόνο ελληνικά, χρησιμοποιούμε τόνους και διακρίνουμε κεφαλαία και πεζά όπου είναι απαραίτητο.

Η εδραίωση του δικομματισμού

Άσκηση συμπλήρωσης κενών

Συμπληρώστε τα κενά με τη σωστή λέξη-έννοια ή ημερομηνία

Το διάστημα μεταξύ του 1875 και του(χρονολογία) αποτελεί μεταβατική περίοδο. Στις εκλογές του(χρονολογία) και του(χρονολογία) κανένα κόμμα δεν κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1884, τα δύο μεγάλα κόμματα, του και του , έλεγχαν το 92,2% των εδρών στο Κοινοβούλιο. Το κοινοβουλευτικό σύστημα και ο θεμελιώθηκαν.
Το τρικουπικό κόμμα ήδη από το 1875 παρουσίασε ένα συστηματικό πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της χώρας, αρκετά κοντά στις αντιλήψεις του , το οποίο προέβλεπε:
συγκρότηση κράτους , εξορθολογισμό της διοίκησης, κυρίως με τον καθορισμό των προσόντων των , ώστε να περιοριστεί η , ανάπτυξη της οικονομίας και κυρίως ενίσχυση της , βελτίωση της άμυνας και της υποδομής, κατά κύριο λόγο του δικτύου της χώρας.
Για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος έγιναν οι εξής προσπάθειες:
οργανωτικές μεταβολές και βελτίωση των οικονομικών του κράτους, με την αύξηση των και τη σύναψη και παροχή κινήτρων στην πρωτοβουλία για επενδύσεις.
Οι τρικουπικοί ακολούθησαν με συνέπεια αυτό το πρόγραμμα, το οποίο όμως είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση των και την υπερβολική επιβάρυνση του προϋπολογισμού. Το(χρολολογία) το κράτος κήρυξε πτώχευση.
Μέχρι τη δεκαετία του 1870 το κράτος αποτελούσε τον κύριο , που εξασφάλιζε θέσεις εργασίας στο δημόσιο και δυνατότητα ανέλιξης, εφόσον στους ανώτατους λειτουργούς του εξασφάλιζε εισόδημα που σχεδόν ξεπερνούσε το εισόδημα όλων των άλλων μελών της κοινωνίας. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων απευθύνονταν στο κράτος για την κατοχή μιας θέσης στο δημόσιο. Με τις νέες συνθήκες που προέκυψαν από τον της οικονομίας δημιουργήθηκαν κοινωνικά στρώματα τα οποία δεν ζητούσαν διορισμό αλλά τη λήψη μέτρων που θα ευνοούσαν την προώθηση των συμφερόντων τους. Φορέας των αιτημάτων αυτών ήταν ο .
Οι αντίθετοι με την πολιτική του Τρικούπη βουλευτές συσπειρώθηκαν γύρω από τον Θ. , ο οποίος σε μεγάλο βαθμό εξέφραζε πολιτικές απόψεις αντίθετες από εκείνες του Χ. Τρικούπη. Ο Δηλιγιάννης δεν αποδεχόταν το χωρισμό των και στόχευε στη συγκέντρωση και τον έλεγχο τους από το κόμμα. Ο Τρικούπης θεωρούσε το κράτος ως μοχλό της οικονομικής ανάπτυξης και επιδίωκε τον με κάθε κόστος, ενώ ο Δηλιγιάννης προέβαλλε το αίτημα της , με τη μείωση των και την παροχή ευκαιριών στους προστατευομένους του για κατάληψη δημοσίων θέσεων. Στα εδάφη της , στα οποία κυριαρχούσε η μεγάλη ιδιοκτησία, οι τρικουπικοί υποστήριζαν τους , ενώ οι δηλιγιαννικοί προσπάθησαν, χωρίς τελικά να το κατορθώσουν, να χορηγήσουν γη στους αγρότες και έλαβαν κάποια μέτρα για τη βελτίωση της θέσης τους.
Ο Δηλιγιάννης επέκρινε το κοινωνικό κόστος του εκσυγχρονισμού και υποστήριζε ένα κράτος κοινωνικής . Το κόμμα του απεχθανόταν το τυχοδιωκτικό κεφάλαιο και υποστήριζε μια αργή οικονομική ανάπτυξη που θα βασιζόταν σε παραγωγικές δραστηριότητες.