Όταν η επανένωση μιας πόλης σήμανε το τέλος μιας εποχής

Με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την πτώση του "τείχους"

Ένα από τα πράγματα για τα οποία αισθάνομαι τυχερός στη ζωή μου είναι πως εξαιτίας της επιστήμης την οποία υπηρετώ εκτιμώ ιδιαίτερα τη σημασία γεγονότων τα οποία βίωσα είτε από κοντά, είτε ως απλός παρατηρητής. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως πρέπει να είσαι ιστορικός για να εκτιμήσεις κι αντιληφθείς τη σημασία της πτώσης του "τείχους" (έτσι έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου, λες και ήταν το μοναδικό που υπήρξε). Απλώς, έχοντας συνηθίσει τη συμβίωση με το σκουλήκι της αναζήτησης και με αφορμή τις πρώτες παιδικές μου μνήμες άντλησα ερεθίσματα κι έχω αναζητήσει λίγο περισσότερο τα αίτια κι αιτιατά γεγονότων που τ' αυτιά ή τα μάτια μου υπήρξαν μάρτυρες. Ένα από αυτά είναι κι η πτώση του "τείχους". 

Ήταν Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 1989 (λίγα λεπτά πριν τη στιγμή που αυτή η ανάρτηση θα ολοκληρωθεί - 23.00) όταν μια πόλη θα επανενωθεί μετά από 28 χρόνια, όταν ο "Ψυχρός πόλεμος" θ' αποτελέσει παρελθόν για το Βερολίνο, όταν τυπικά (κι όχι ουσιαστικά για κάποια ακόμα χρόνια) θα παύσει η διάκριση μεταξύ "δυτικών" κι "ανατολικών" στη Γερμανία. 

Τί θυμάμαι από εκείνη τη μέρα; 

Την απορία μου για την έκταση που είχε λάβει το θέμα στα ραδιόφωνα και στην τηλεόραση (η οποία σημειωτέον βίωνε τις τελευταίες μέρες του κρατικού μονοπωλίου της), την προσπάθεια του πατέρα μου να εξηγήσει σ' ένα δεκάχρονο που απορεί, με όσο το δυνατό πιο απλό τρόπο το τι αντιπροσώπευε το "τείχος", τις εικόνες από τη καταστροφή του και τις αγκαλιές μεταξύ γνωστών που για χρόνια ζούσαν μακριά ο ένας από τον άλλο(όπως αργότερα έμαθα) κι αγνώστων, έτσι όπως παρουσιάζονταν στις ειδήσεις της εποχής.

Σήμερα, είναι πιθανό να ρωτήσεις ένα μαθητή γυμνασίου ή λυκείου να σου εξηγήσει τη στρατηγική που ακολούθησε ο Μιλτιάδης στη μάχη του Μαραθώνα και να σου απαντήσει, την ίδια όμως στιγμή ν' αγνοεί το γεγονός πως για πολλά χρόνια το Βερολίνο ήταν χωρισμένο στα δύο. Παρακάτω παρουσιάζεται μια πολύ καλή δουλειά (προσωπική εκτίμηση) του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου για το τείχος του Βερολίνου, η οποία βασίζεται σε προσωπικές μαρτυρίες (βασικό εργαλείο της ιστοριογραφικής μελέτης της σύγχρονης ιστορίας). Για όποιον χρειάζεται περισσότερα ερεθίσματα για το συγκεκριμένο γεγονός είμαι στη διάθεση του (ηλεκτρονικά ή προσωπικά!)

Δύο ταινίες που αγαπώ και σχετίζονται με το θέμα της ανάρτησης γενικότερα ή ειδικότερα:

Η ζωές των άλλων
&

Αντίο Λένιν!