Ζιζού (video)

Zinedine Zidane

Ο δικός μου "καλύτερος όλων των εποχών"

  Μπορείς πραγματικά να συγκρίνεις πρόσωπα ή καταστάσεις που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές; Μπορείς να μετρήσεις την επίδραση που είχε ένας αθλητής ή μια ομάδα στην ιστορία ενός αθλήματος; Είναι άραγε δίκαιο να υποστηρίξεις πως ο Μαραντόνα ήταν καλύτερος του Πελέ ή το αντίθετο; Όποια απάντηση και να δώσεις πάντοτε κάποιος θα υποστηρίξει το αντίθετο, πάντοτε θα υπάρχουν λογικά και παράλογα επιχειρήματα για να στηριχτεί η μία ή η άλλη άποψη. Οι δυο τους δεν βρέθηκαν ποτέ στο ίδιο γήπεδο ως αντίπαλοι ωστόσο και οι δυο μεγαλούργησαν στα γήπεδα και άφησαν το στίγμα τους στο άθλημα που υπηρέτησαν. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό αν ο κόσμος δεν είχε την τάση να αναζητά "τον καλύτερο", αυτόν που είχε το κάτι παραπάνω και στη συνείδηση του ταυτίζεται με το ιδανικό. 

  Αφορμή για τη δική μου αναζήτηση στάθηκε ένα βίντεο που τυχαία βρέθηκε μπροστά μου και μπήκα στον πειρασμό να παρακολουθήσω(αν και για όσους με ξέρουν, φανατικά μπασκετικός). Ο τίτλος του βίντεο: "Ζινεντίν Ζιντάν - Ο μαέστρος των γηπέδων". Το τέλος του βίντεο με βρήκε να συνειδητοποιώ πόσο λείπει από το ποδόσφαιρο των "προκάτ star" που προωθούνται τα τελευταία χρόνια από τις μεγάλες εταιρείες αθλητικών κι όχι μόνο εταιρειών, μια εμβληματική φιγούρα όπως ο Ζιζού. Θυμήθηκα πως με την ψηλόλιγνη κορμοστασιά του μέσα στα γήπεδα, με τις κινήσεις και τις απρόβλεπτες εμπνεύσεις του μπορούσε να σε υπνωτίσει, να σε μαγέψει, να σε κάνει να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο.

  Ο Ζιζού υπήρξε κατά τη γνώμη μου μοναδική περίπτωση ταλαντούχου ποδοσφαιριστή ο οποίος όμως ουδέποτε στηρίχτηκε αποκλειστικά στην μοναδική του τεχνική και την ποδοσφαιρική του ευστροφία. Ήταν ένας αθλητής με όρεξη να δουλέψει για να βελτιώσει ακόμα περισσότερο όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού του. Ακόμα κι όταν έφτασε στο σημείο να έχει κατακτήσει όλα όσα ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να ονειρευτεί εξακολουθούσε να είναι ο πρώτος που εμφανιζόταν και ο τελευταίος που θα αποχωρούσε από την προπόνηση της ομάδας του. Ταπεινός εντός κι εκτός γηπέδων, ποτέ δεν μπήκε στον πειρασμό των εύκολων εντυπώσεων και ποτέ δεν έγινε μαϊντανός του τηλεοπτικού μας δέκτη. 

  Η καριέρα του υπήρξε εντυπωσιακή. Έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 16 ετών στο Γαλλικό πρωτάθλημα με την ομάδα των Κανών. Επόμενος σταθμός της καριέρας του υπήρξε η ομάδα του Μπορντό την οποία και οδήγησε στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Το 1996 πήρε μεταγραφή στην ιταλική Γιουβέντους με την οποία πολλοί θεωρούν πως έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ιταλίας. Αν και με τη Γιουβέντους έφτασε σε δύο τελικούς Champions League δεν κατάφερε να κατακτήσει το κύπελλο. Από το 2001 ο Ζιζού αγωνίστηκε στην Ισπανία με την ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Με τη Ρεάλ έμελλε να κατακτήσει το κύπελλο πρωταθλητριών το 2002 εναντίον της Μπάγερν Λεβερκούζεν. Το γκολ που σημείωσε στον τελικό θεωρείται (δικαίως) ένα από τα ομορφότερα που έχουν σημειωθεί στην ιστορία του θεσμού. 

  Με την εθνική Γαλλίας έκανε ντεμπούτο το 1994, ενώ υπήρξε ο ηγέτης της τόσο στο μουντιάλ του 1998 το οποίο κατέκτησε, όσο και στο Euro του 2000 στο οποίο και πάλι η Γαλλία αναδείχτηκε κυπελλούχος. Την σπουδαία του καριέρα την ολοκλήρωσε φορώντας τη φανέλα της εθνικής του ομάδας και μάλιστα στον τελικό του μουντιάλ του 2006. Στην παράταση του συγκεκριμένου αγώνα ο πάντα ψύχραιμος Ζιζού αντέδρασε αψυχολόγητα στις προσβολές του Ιταλού αμυντικού Μάρκο Ματεράτσι χτυπώντας τον κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στις 9 Ιουλίου 2006 ο Zinedine Zidane βγήκε για τελευταία φορά από το γήπεδο έχοντας δεχτεί από τον διαιτητή την κόκκινη κάρτα. Άδοξο τέλος για ένα Κύριο των γηπέδων ο οποίος δεν κατάφερε σ' αυτόν τον τελευταίο αγώνα να κρατήσει την ψυχραιμία του, όπως πολλές φορές είχε κάνει στο παρελθόν. 

  Τι θα έχω να θυμάμαι από τον Ζιζού; Την αίσθηση που σου δημιουργούσε πως ξέρει ανά πάσα ώρα και στιγμή πού βρίσκεται κάθε συμπαίκτης του. Το γεγονός πως ενώ μετά από ένα σκληρό μαρκάρισμα θα μπορούσε να πέσει και να πάρει φάουλ, αυτός θα έμενε όρθιος και θα επιδίωκε να συνεχίσει την προσπάθεια. Το ότι έκανε τους αμυντικούς να μοιάζουν πολλές φορές με σακούλες του σούπερ μάρκετ που τις παρασύρει ο αέρας. Το ότι γύριζε στην άμυνα να βοηθήσει τους συμπαίκτες του. Το ότι ποτέ δεν τον είδα με "μπλαζέ" υφάκι απέναντι σε αντιπάλους, φιλάθλους ή δημοσιογράφους. Την αίσθηση που μου έβγαζε πως απολαμβάνει το ποδόσφαιρο όπως το απολάμβανα εγώ στις αλάνες των παιδικών μου χρόνων. Το σημαντικότερο; Πως εκμεταλλεύτηκε την αναγνωρισιμότητα του όχι για να υπογράψει συμβόλαια εκατομμυρίων με εταιρείες σαμπουάν, αλλά για να γνωστοποιήσει παγκοσμίως τον ρατσισμό που εξακολουθούν να υφίστανται οι Γάλλοι αλγερινής καταγωγής, χωρίς φανατισμούς κι υπερβολές, αλλά με στοιχεία και λογική επιχειρηματολογία. 

  Αν οι σύγχρονες κοινωνίες εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ως σημαντικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά την εργατικότητα, το ταλέντο, την τιμιότητα και την ικανότητα να ηγηθείς στα δύσκολα, είμαι σίγουρος πως η τελευταία ποδοσφαιρική στιγμή του Ζιζού θα αποτελεί απλά μια μικρή μαύρη κηλίδα σε μια λαμπρή καριέρα και προσωπικότητα. Σαν ιστορικός είμαι σίγουρος πως το όνομα Zinedine Zidane θα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων ενός αθλήματος που πάντα θα συναρπάζει τα πλήθη. Σαν φίλαθλος θα ήθελα να πιστεύω πως στα γεράματα μου κάποιο πιτσιρίκι θα με ρωτήσει: Ποιος ήταν καλύτερος; Ο Πελέ, ο Μαραντόνα ή ο Ζιντάν. Η απάντηση μου θα είναι άμεση. Για 'μένα ο Ζιζού!